Wędrówki Eneasza (część 1)

Eneasz obudził się, słysząc wrogie wojska nacierające na jego miasto. Próbował jeszcze walczyć, ale nie miał szans, bo zaatakowali z zaskoczenia, więc postanowił ratować siebie i całą rodzinę: ojca Anchizesa; żonę Kreuzę i syna Askaniusza. Po drodze zobaczył ukrywającą się Helenę, którą usiłował zabić, ale Wenera odwiodła go od tego czynu.

Gdy Eneasz wreszcie odszukał wszystkich, pojawił się problem. Ojciec nie chciał uciekać. Wybawiciel próbował przekonać Anchizesa, ale bez skutku. Nagle zmienił stanowisko, widząc na niebie jasne światło i spadającą gwiazdę.

Ucieczka się zaczęła. Eneasz niósł swojego już słabego ojca, obok biegł jego syn a za nimi jego żona. Wyszli z miasta i udali się na pobliskie wzgórze i dopiero wtedy zorientował się, że jego żona zgubiła się gdzieś w mieście. Zrozpaczony ojciec nie mógł się pogodzić z tą informacją i pobiegł jak najszybciej z powrotem, aby ją znaleźć. Niestety znalazł tylko jej ducha, więc powrócił do pozostałych członków rodziny i reszty uciekinierów.

Jako najbardziej przywódczy przeprowadził cały tłum do góry Idy, gdzie zbudowawszy statki i wziąwszy wszystkie święte relikwie, wyruszyli w drogę.

Bogowie obiecali bohaterowi nową ojczyznę, tylko wiadomość ta była tak zagadkowa, że nie było wiadomo gdzie. Następnym problemem była Junona, która nadal nie wybaczyła Parysowi obrazy i mściła się za nią na wszystkich Trojańczykach.

Za pierwszym kierunkiem po odpłynięciu od Troi była Tracja, sprzymierzeńcy Troi. Gdy przybyli do brzegu Eneasz zobaczył ducha Polidora, syna Priama. Opowiedział mu straszną historię o zdradzeniu przez sojuszników i zabiciu go ostrzegając go, aby się tam nie osiedlał.

Zawiedziony bohater odpłynął ze swoim ludem w dalsze poszukiwanie. Po długiej podróży dotarli do wyspy Delos, świętej wyspy Apollina. Zapytał się tam wyroczni o jego dalszy los. Odpowiedziała mu, że ma udać się na wyspę swoich przodków, czyli Kretę. Pewny właściwego miejsca Eneasz zbudował tam gród, ale nie minęło długo czasu i wybuchła tam zaraza, która pochłonęła wiele ludzi, jak i zwierząt. Z tego powodu cała reszta postanowiła dalej szukać swojego miejsca na ziemi i popłynęli dalej.

Po trzech dniach i nocach niebezpiecznej podróży dopłynęli do wysp Strfadów, na których mieszkały harpie, kobiece potwory. Jedna z nich powiedziała, aby płynął na zachód a miejsce, poznają po tym, że będzie doskwierał im tam wielki głód, przy którym będą zjadać nawet stoły.

Odważny Trojańczyk posłuchał się rady i wyruszył w podróż. Zobaczywszy brzegi Afryki, postanowił zatrzymać się w Katarginie, gdzie budowało się nowe i wielkie miasto. Wszystkim władała piękna królowa Dydona, która była wdową. Zaprosiła bohatera na ucztę, by opowiedział jej swoją przygodę. Przez całą ucztę trzymała ona na kolanach syna Eneasza, który drasnął ją w serce. Tak naprawdę to był Amor, który spowodował zakochanie się władczyni w podróżniku.

Aby go zatrzymać, wydawała wiele uczt, ale pewnego dnia Eneasz dostał wiadomość od bogów, że Katargina to nie jest ta ziemia, gdzie ma zbudować ojczyznę. Eneasz wyjechał, nie zwracając uwagi na błaganie Dydony. Ta z rozpaczy po straceniu ukochanego zabiła się, przeklinając go jednocześnie. Był to początek odwiecznej nienawiści Rzymu i Kartaginy.

Zapraszam do części 2

Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony CiekawaMitologia.pl, zapraszam do zrzutki:

Więcej: